ROBBERT:Wat een pech!

Waarom moet mij
Dit nu overkomen!

Door die vervloekte geboorte
Heb ik nu een neefje.

Hij heet Esmoreit.

Ik had gehoopt ooit de koning
Van Sicilië te worden.

Als mijn oom, de koning,
Zou komen te overlijden.

En dat is al bijna,
Want hij is oud.

Maar nu heeft hij
Bij zijn jonge vrouw
Een kind gekregen,
Die oude grijsaard.

Och, hemel en aarde!

Gisteren was ik nog
De troonopvolger.

En ben ik dan nu voor altijd
Mijn erfenis kwijt?

Dit nieuws valt mij zo zwaar.
Mijn leven valt in duigen.

Maar ik geef het niet
Zomaar op!

Ik zal mij inspannen,
Dag en nacht!

En ik zal dat kereltje
Koste wat kost
In de verdoemenis storten.

Ik zal een manier verzinnen
Om hem op te sluiten
Of te verdrinken.

Daar zal ik over nadenken,
Dag en nacht.

Geen moeite zal mij te veel zijn.

Want ik wil zelf de koning worden.

En ik zal mij ook inspannen
Om de schande af te roepen
Over de vorstin.

De vrouw van mijn oom.

Ik zal zorgen dat zij
De schuld krijgt.

En dat hij niet meer
Zijn leven
Met haar wil delen.

Als ik al deze dingen
Voor elkaar krijg,
Dan zal dit koninkrijk
Voor altijd van mij zijn!

MEESTER PLATUS:Waar bent u,
Hoog-geboren koning
Van Damascus?

Want ik moet u vertellen
Over de vreselijke dingen
Die ik heb gezien.

KONING VAN DAMASCUS:Maar meester Platus!

Wat is er toch
Aan de hand?

MEESTER PLATUS:Heer koning heer,
De afgelopen nacht
Las ik in de sterren
Dat een christenkind
Van hoge komaf
Was geboren.

Dit kind
Zal u doden
Met een zwaard.

Hij zal uw dochter trouwen.

En ze zal zich bekeren
Tot het christendom.

Zijn vader is de
Belangrijke vorst
Van Sicilië.

Dat zeiden de sterren.

KONING VAN DAMASCUS:En is hier iets
Tegen te doen?

MEESTER PLATUS:Jazeker,
Heer koning!

Ik heb al
Een snood plan gesmeed
Om te zorgen
Dat u blijft leven.

KONING VAN DAMASCUS:Ach, ik ben zo geschrokken
Van de dingen die
U mij nu vertelt!

U bent een wijs man,
Meester Platus,
Goede vriend.
U heeft mij
Lang en trouw gediend.

En menige malen
Mijn hachje gered.

Vertel, wat is uw plan?

MEESTER PLATUS:Heer koning heer,
Luister naar mijn plan:

Allereerst vraag ik u
Om mij veel goud
Mee te geven.

Daarna zal ik
Onverwijld naar dat land
Afreizen.

Aldaar zal ik,
Door te stelen,
Of met geld,
Het kind bemachtigen,
En meenemen naar dit land.

Hier zullen wij hem opvoeden.

Hij zal denken
Dat u zijn vader bent,
En dat uw dochter zijn zus is
En dat hij haar dus
Niet kan trouwen.

Nu, vlug!
Wij verliezen
Kostbare tijd!

Ik wil nu
Gaan varen!

KONING VAN DAMASCUS:Meester Platus,
Dat is
Een goed plan.

Gaat heen. Haast u.
Ik wil niet
Dat u langer treuzelt.

Neem zo veel goud
Mee als u wil.

Gris het snel
Bij elkaar, er is geen tijd
Om te tellen.

En breng mij
De jongeling!

Dat is van
Het grootste belang.

En schroom niet om
Met geld te strooien.

Ik wil de jongeling
Zo snel mogelijk zien.

MEESTER PLATUS:Heer koning heer,
Ik zal mij daar
Dag en nacht
Voor inspannen.

ROBBERT:Het is mij gelukt!

Ik heb bemachtigd
Wat ik begeerde.

Deze jongeling is
Zó geliefd bij
Mijn oom
De oude grijze koning,
En ook bij
Zijn jonge moeder.

Ze prijzen hem
De hemel in
En doen alsof
Ze nog nooit
Een kind hebben gezien
Die zo mooi was.

En nu ga ik ze
Dit geluk ontnemen.

ROBBERT:Vanaf het moment
Dat je was geboren
Ben ik elke seconde
Depressief geweest.

Ik haat je,
En ook degenen
Die je ter wereld brachten.

Je ouders zullen
Ontroostbaar zijn,
Maar je leven
Ga je nu verliezen.
Want ik ga je
In een waterput
Laten verdrinken.

Of misschien verzin ik
Wel een nóg ergere dood.

MEESTER PLATUS:Oh, mijn beste vriend,
Hoe kunt u dat
Nou zeggen
Over zo'n mooi kind.

Als u het wil doden,
Dan bent u bent duidelijk
Gek geworden.

Maar uw besluit
Staat duidelijk vast,
Dat zie ik aan uw ogen.

Ik zal u dus
Niet op andere gedachten
Proberen te brengen.

Maar,
Vertelt u mij eens,
Waarom?

ROBBERT:Vanaf het moment
Dat hij ter wereld kwam,
Zag ik elke nacht
In mijn dromen
Hoe hij mij
Van het leven
Zou beroven.

Ik ben bang dat het
Een voorspellende droom is
Die uitkomen zal.

En daarom heb ik
Van uur tot uur
Gewacht,
Tot ik hem kon stelen
Van zijn moeder.

En nu ga ik
Zijn leven
Beëindigen.

MEESTER PLATUS:Ik heb een beter idee!

Hopelijk wilt u
Naar mij luisteren.

Eerst een vraag:
Wie zijn zijn vader
En moeder?

Want misschien wil ik
Hem wel kopen.

En dan zou u
Er meer geld mee verdienen dan
Als u hem dood zou maken.

Het zou voor u
Hetzelfde zijn,
Want ik zou hem namelijk
Met mij mee nemen
Naar wat u noemt
Een een heidense plek,
De stad Balderijs in Turkije.

U zou hem dan
Nóóit meer
Terug zien.

ROBBERT:Goed. Omdat u
De jonge knaap
Misschien wil kopen,
Zal ik u vertellen wie
zijn vader en moeder zijn:

Zijn vader is
De vorst van Sicilië,
En zijn moeder,
Als u het echt weten wil,
Is de dochter van
De koning van Hongarije.

MEESTER PLATUS:Als hij een nazaat is
Van die families,
Dan is hij zeker
Van mijn gading!

Ik zou hem graag
Van u kopen.

Spreek op,
Hoeveel moet ik
Betalen?

ROBBERT:Ik neem genoegen
Met duizend pond
Rood goud.

MEESTER PLATUS:Hier, mijn vriend.
Hier is uw geld.

En geeft mij nu
De jongeling.

En hoe heet hij?

ROBBERT:Hij heet Esmoreit.

MEESTER PLATUS:Ik beloof u dat
Hij altijd zo
Zal blijven heten.

Ik neem hem nu
Met mij mee.

Vaarwel.

ROBBERT:Wat een
Zware last
Valt er van
Mijn schouders.

Want hij blijft nu
Voor eeuwig verborgen.

In een heidens oord,
Dat weet ik zeker.

Want die stad,
Balderijs,
Ligt in Turkije,
Een ver land.

Ik zal dit geld
Maar snel verstoppen.

Het is zo veel,
Dat ik vanaf nu
Een heer ben,
Zelfs als ik
Nu niet meer
Koning zou worden.

Maar nu is dat
Niet meer aan de orde.

Nu Esmoreit weg is,
Ben ik de gedoodverfde
Troonopvolger.

MEESTER PLATUS:Waar bent u,
Hoog-geboren koning
Van Damascus?

MEESTER PLATUS:Kom en aanschouw
De edelgeboren jongeling
Die ik voor u
Heb meegenomen.

KONING VAN DAMASCUS:Ik heb nog nooit
Zo'n groot kado gehad!

Ik zal hem grootbrengen
Als was hij mijn eigen kind.

Ik zal hem aan
Mijn dochter toevertrouwen.

MEESTER PLATUS:Alles goed en wel,
Heer koning,
Maar het is beter als
U zijn hoge afkomst
Voor uw dochter verzwijgt,
Om te voorkomen dat
Ze verliefd op hem wordt
En met hem wil trouwen,
Zoals de sterren voorspelden.

Vertel haar dus alleen maar
Dat hij een gewone vondeling is.

KONING VAN DAMASCUS:Meester Platus,
Wat goed dat u dat zegt!

Laat ons dit voor altijd
Verborgen houden voor
Mijn dochter.

Dat geeft mij meer rust.

Maar waar is
Mijn dochter Damiët?

Damiët,
Kom onverwijld,
Ik moet u nú spreken!

DAMIËT:Vader,
Dat doe ik
Met plezier.

Waarom wilde u
Mij zien?

KONING VAN DAMASCUS:Damiët,
Aanschouw dit
Lieve kind.

Deze jongeling,
Hij is een vondeling.

Ik hoorde hem huilen
Toen ik daar
Ging wandelen
In dat boomgaard.

En daar vond ik hem.

Onder een boom.

Damiët,
Ik wil dat u
Voor hem zorgt,
En hem opvoedt
Als was hij
Uw eigen broer.

U bent vanaf nu
Zijn zus én
Zijn moeder.

Hij heet Esmoreit.

DAMIËT:Ik zou zó graag
Zus en moeder
voor hem zijn!

Want ik heb nog nooit
Zó'n mooi kind
Gezien.

Oh Esmoreit,
Mooie jongeling,
Wat verrassend dat
U te vondeling werd
Gelegd.

Door de gewaden
Die u draagt
Vermoed ik dat
U van edel bloed bent.

Nu, komt met mij,
Heel mooi kereltje.

Ik zal u behandelen
Als was u mijn broer.

VORST VAN SICILIË:Waar is Robbert?

Komt tot mij,
Ik moet u spreken.

Mijn hart
Is gebroken,
Ik voel zo'n intens
Verdriet.

ROBBERT:Ach oom,
Hoog-geboren man,
Waarom bent u
Zo aangeslagen?

VORST VAN SICILIË:Het is alsof
Mijn hart zal verscheuren
Door het verdriet
Dat mij kwelt.

Mijn mooie kind Esmoreit,
Mijn zoon, ben ik verloren!

Al had ik
Al mijn bezittingen
En mijn koninkrijk
Verloren,
Ik had niet nog
Droeviger kunnen zijn.

Ik zou al mijn
Aardse bezittingen weggeven,
Als ik daarmee
Mijn mooie kind
Terug kon krijgen.

Waarom moeten
Mijn vrouw en ik
Zó lijden
Onder deze kwelling.

Ik zou liever
Dood zijn.

ROBBERT:Ach! Edele, beroemde oom,
Stopt u met jammeren.

Want ik weet namelijk
Wat er is gebeurd:

Mijn tante voelt
Geen leed,
Al doet ze
Alsof ze
Heel erg rouwt.
Dat weet ik zeker.
Haar hart is
Namelijk kwaadgezind.

Zonder dat
Zij van mijn
Aanwezigheid afwist
Heb ik haar dikwijls
Horen klagen
Over het feit
Dat u oud bent.

Heer koning,
Ik vermoedde dat
Ze u van plan was
Van het leven
Te beroven.

Die dingen
Hoorde ik haar
Vaak zeggen
Terwijl ik
Me verborgen hield.

Ik weet zeker
Dat ze haar
Zoontje heeft
Vermoord,
Want ze houdt niet
Van u om uw
Ouderdom.

Ze is uit op
Andere mannen,
En ze bemint,
Ik weet het zeker,
Heimelijk
Een jongeman.

VORST VAN SICILIË:Robbert, neef,
Weet u dat zeker?

Want als het waar is,
Dan zou ik haar doden,
Die boosaardige vrouw.

ROBBERT:Oom,
Daar sta ik voor in
Met mijn leven.

Wat ik u vertel
Is echt waar.

Ik weet al
Heel lang dat
Ze niet van
U houdt.

VORST VAN SICILIË:Oh! Waar heb ik
Dat aan verdiend?

Het is met recht
Dat ik klagen mag.

Ik dacht
Dat ik een engel zag
Als ik naar haar keek.

En is nu echt zo wreed
Die boosaardige vrouw?

Gaat heen
En haal haar snel,
Want ik moet
Haar beslist
Nu spreken.

ROBBERT:Waar bent u,
Hoog-geboren vrouw?

Want de koning mijn oom
Wil u spreken!

ROBBERT:Och edele vrouw,
Pas op voor hem,
Want hij is
Buiten zinnen.

VORSTIN:Ach, koning, ach edele heer,
Wie kan ons nog troosten
Nu dat wij gebukt moeten gaan
Onder deze bittere rouw
Die wij nu moeten dragen
Omdat wij ons kind
Zijn verloren.

VORST VAN SICILIË:Zwijgt,
U vervloekte vrouw,

U vuile,
Kwaadaardige vrouw.

U hebt mij
Laten rouwen,
Maar dat zal u
Slecht vergaan.

Want ik heb
Vernomen,
Hoe de zaken echt
Zijn gegaan:

U, en u alleen,
Heeft mijn mooie zoon
Vermoord.

En dat zal u
Het leven kosten.

U bent de slechtste vrouw,
Die ooit heeft geleefd.

VORSTIN:Maar edele heer,
edele koning,
hoe zou ik het óóit
over mijn hart kunnen verkrijgen,
om diegene
waar ik zó van houd
dát aan te doen?

VORST VAN SICILIË:Zwijgt, Kwaadaardige vrouw,
U heeft genoeg gesproken.

Ik wil er niks meer
Over horen.

Ik zal u voor altijd in
Een kerker opsluiten.

Robbert, leid haar
Naar het gevang!

VORSTIN:Hoe kan ik
Mijn onschuld nu aantonen,
Want ik weet hier echt
Niets van af.

ROBBERT:Vrouw, het spijt mij zeer.

VORSTIN:Oh god,
Wat een kwelling.

Want ik ben
Mijn zoon verloren,
En dat dicht men
Mij toe.

Ik wou dat
De waarheid
Boven tafel kwam,
En dat men mijn
Onschuld zou
Aantonen.

Als dat toch
Zou gebeuren,
Dan zou dat
Een wonder zijn.

Wie heeft mij
Dit toch aangedaan?

En wie kan mij
Nu nog helpen?

JONGELING:Hoe kan mijn zus
Zo fatsoenlijk leven!

Is er dan geen man
Die ze bemint?

En die ze zou willen hebben
Tot haar man?

Óf ze is heel eerzaam,
Óf ze houdt
In het geheim
Van iemand,
Waar ik niet
Van af weet.

Ze lijkt
In ieder geval
Interesse te hebben
In geen enkele
Levende man.

Dit is de boomgaard
Van mijn zus.

Ze wandelt hier graag.

Ik ben er nu ook graag.

Ik zou hier nu
Graag even rusten.

Want de slaap overvalt me.

DAMIËT:Oh, waarom word ik
Zó overspoeld door
Gevoelens van verliefdheid
Voor die ene man
Waar ik niet van
Houden mag!

Want toen mijn vader
Hem vond, gaf hij de
Vondeling aan mij,
Met de opdracht
Voor hem te zorgen
Als was ik een zus
En een moeder.

DAMIËT:Hij denkt dat hij mijn broer is.

Maar hij is helemaal
Geen familie van mij!

Nochthans heb ik heb hem
Bemind boven alle andere mannen,
Deze jongeman,
Zó edel van natuur,
Zó duidelijk van hoge komaf.

Want ik wist zeker
Dat hij van van
Edel bloed moest zijn,
Ook al was hij
Te vondeling gelegd.

Oh Esmoreit, uitverkorene,
Edele en moedige, mooie held!

Sinds mijn lieve vader u
Achttien jaar geleden vond,
Ben ik al verliefd op u.

Oh fijne, uitverkoren knaap,
Zal ik eeuwig verdrietig blijven?

Kan ik u ooit vertellen
Hoe mijn vader mij
Mijn kans op een
Leven met u ontnam?

JONGELING:Oh uitverkoren, edele vrouw,
Ben ik echt een vondeling?

Ik had de heer
De koning mijn vader gewaand,
En u mijn zus,
En van hetzelfde bloed.

Och arme,
Ben ik
Dan echt
Een vondeling?

Ach, nu ben ik wel
De droefste man
Die ooit
Ter wereld kwam.

Ik waande mij
Hooggeboren,
Maar nu blijk ik
Slechts een vondeling.

Maar nu vraag ik u,
Lief kind,
Om mij te vertellen
Van begin tot eind,
Hoe uw vader
Mij vond.

DAMIËT:Oh Esmoreit, mooie held,
Dat maakt mij nu
Net zo droef als u.

Ik wist niet
Dat u vlakbij was,
Toen ik dit
Droevige verhaal
Vertelde.

Oh edele held,
Neemt u mij
Niet kwalijk.

JONGELING:Oh edele vrouw,
Nu wil ik weten
Hoe die zaken
Zo gekomen zijn.

Ik placht u
Mijn zus te noemen,
Maar dat moet ik nu
Veranderen.

Ik zal u nu,
Edele vrouw,
Moeten aanspreken
Als was ik
Een vreemde man.

Nochthans moge ik
Eeuwig uw vriend blijven,
Meer nog dan
Alle andere vrouwen
Die ooit op aarde
Zijn geboren.

Och edele vrouw,
Vertelt u mij nu
Waar ik
Gevonden was.

DAMIËT:Och edele jongeling
Van hoger komaf,
Aangezien u dat
Al hebt gehoord,
Zal ik u ook
Vertellen waar
Mijn u vader vond:
In zijn boomgaard,
Mooie held,
Toen hij daar
Uit wandelen ging.

JONGELING:Och edele vrouw,
Vertel mij
Een ding:
Hoorde men daarna
Nooit vertellen
Van vrouwen of
Jonkvrouwen die
Klaagden dat
Ze een kind hadden
Verloren?

DAMIËT:Oh edele,
uitverkoren jongeling,
Daar heb ik nooit
Iemand over
Horen spreken.

JONGELING:Ach! Nu moet ik wel
Van lager afkomst zijn,
Of uit
Een ver land.

Hoe kan ik
Deze schande
Ooit overleven.

En wie heeft mij
Deze schande
Aangedaan!

Wie heeft mij
Te vondeling
Gelegd.

Nu zal ik
Niet meer rusten
Tot ik
Er achter ben
In welke famile
Ik ben geboren,
En wie
Mijn vader is.

DAMIËT:Oh Esmoreit,
Blijft u nu
Alstublieft bij mij!

Als het kon,
Zou ik meteen
Met u trouwen!

JONGELING:Te moeten trouwen
Met een vondeling!

Die schande
Zou ik u nóóit
Kunnen aandoen.

Uw vader is
Ten slotte
De koning,
En bovendien
Bent u ook
Zo mooi!

De kroon, die
Behoort u toe.

Dat dit mij
Overkomen is!

Ik schaam mij zo.

DAMIËT:Oh Esmoreit,
Wees niet
Zo bedroefd.

Dat mijn vader
U gevonden had,
Kan u niet
Worden verweten.

We zullen
Samen blijven,
En samen
Een mooi leven
Hebben.

JONGELING:Och edele vrouw,
Dat zou mij
Voor altijd
Gelukkig maken.

Ware het niet
Dat ik niet kan leven
Met de enige vrouw
Waar ik van houd,
Voordat ik eerst
Te weten ben gekomen
Wie mijn vader
En moeder zijn.

Och, lief kind,
Ik heb genoeg getreuzeld,
Ik moet nu vertrekken.

DAMIËT:Oh,
Wat heb ik
Gedaan!

Ik heb
Mijn mond
Voorbijgepraat!

Dat is nu wel
Erg duidelijk.

Te veel zeggen,
Dat veroorzaakt
Vaak problemen.

Als ik nou maar
Mijn mond
had gehouden,
Dan zou ik
Nu nog steeds
Gelukkig kunnen leven,
Vlakbij
Mijn lieve
Esmoreit.

Maar nu heb ik
Hem met mijn woorden
Verdreven.

Ik kan het wel
Van de daken schreeuwen:
Was ik nou maar niet
Zo dom geweest.

JONGELING:Och edele vrouw,
Ik moet nu gaan.

Ik vraag u
Om de koning
Namens mij
Gedag te zeggen,
Want ik kom niet
Terug voordat ik weet
Wie mijn ouders zijn,
En ook wie mij
Te vondeling
Had gelegd.

DAMIËT:Oh mooie Esmoreit,
Beloof mij nu
Dat u meteen
Terug naar mij
Zult komen,
Zodra u
De waarheid
Hebt achterhaald.

JONGELING:Oh moedige,
Mooie jonkvrouw,
Ik zal niet rusten
Tot ik mijn zoektocht
Heb volbracht,
En zodra ik
De waarheid
Heb achterhaald,
Zal ik met
Gezwinde spoed
Bij u terugkeren.

DAMIËT:Oh Esmoreit,
Neem deze doek.

Hierin was u
Gewikkeld toen de
Koning u vond.

Edele jongeling,
Wikkel het
Om uw hoofd,
En vertoon u in
Het openbaar,
In de hoop dat
Er iemand is
Die u hieraan
Herkennen kan.

En vergeet mij niet,
Oh mooie man,
Want ik
Blijf hier achter
Met groot verdriet.

JONGELING:Op het doek
Dat ik heb meegekregen
Is een prachig
Familiewapen aangebracht.

Ik hoop zo,
Dat het mij
Toebehoort!

Dat zou namelijk
Betekenen dat
Ik van edele
Komaf ben.

Het lijkt me
Wel aannemelijk,
Aangezien ik
In dit doek gewikkeld was
Toen ik als
Vondeling werd
Gevonden.

Ik zal in
Ieder geval
Niet stoppen
Met zoeken totdat
Ik mijn familie
Gevonden heb,
En ook degene
Gevonden heb
Die mij
Te vondeling
Gelegd had.

Die zal ik
Het betaald zetten!

Ach, mocht ik
Ooit nog
Mijn echte vader
En moeder zien,
Dan zou dat
Mijn hart
Zo'n deugd doen.

En mocht ik
Inderdaad
Van hogere komaf
Blijken te zijn,
Dan zou ik
Voor altijd
Vrij van
Zorgen zijn.

VORSTIN:Oh edele jongeling,
Komt u eens hier
Naar mij toe,
En praat met mij,
Want ik kon u van verre
Jammerlijk horen
Klagen van verdriet.

JONGELING:Oh mooie vrouw,
Wat is u overkomen,
Dat u aldus opgesloten
Zit in dit gevang?

VORSTIN:Oh edele,
Koene jongeling,
Ik ben
Gevangen genomen,
Maar ik heb
Niets misdaan,
En alles is
Het gevolg van
Verraad.

Maar mooi kind,
Nu ben ik erg
Nieuwsgierig:
Hoe bent u
Naar dit land gekomen,
En wie gaf u
Die doek?

JONGELING:Vrouwe,
Dat zal ik
U vertellen.

Wij kunnen
Ons verdriet
Met elkaar delen.

U bent
Ten slotte
Gevangen,
En mij is ook
Een groot verdriet
Aangedaan,
Want ik was
In dit doek
Gewikkeld en
Te vondeling
Gelegd.

En nu ben ik
Op zoek naar
Iemand die mij
Hieraan kan
Herkennen.

VORSTIN:Vertelt u mij
Nu eens,
Mooie man,
Of u wellicht
Weet waar u
Gevonden was?

JONGELING:Oh lieve vrouwe,
Ik was zowaar
Gevonden in
Een boomgaard
In Damascus.

Daar vond
De koning
Van Damascus
Mij,
En hij
Heeft mij
Vervolgens
Opgevoed.

VORSTIN:Ach,
Mijn hart is
Nu zo blij!

Dat ik
De dag mag beleven
Dat ik
Mijn eigen kind
Weer aanschouwen mag!

Mijn hart
Gaat tekeer.

Want ik zie
Mijn kind
En ik hoor
Hem spreken,
Na al die tijd
Dat ik zo heb geleden.

Wees welkom,
Lief kind,
Esmoreit,
Want ik ben
Uw moeder,
En u
Mijn kind.

Want weet dit,
Mijn lieve,
Lieve Esmoreit,
Dat ik die doek
Die u bij u heeft,
En waarin u
Was gewikkeld
Toen u mij was afgenomen,
En waarin u
Te vondeling
Werd gelegd,
Met mijn eigen handen
Heb gemaakt.

JONGELING:Oh lieve moeder,
Vertel mij dan snel,
Wie mijn
Echte vader is?

VORSTIN:Uw vader is
De vorst van
Sicilië,
Mooie jongeling,
En de koning
Van Hongarije
Is mijn
Lieve vader.

U kúnt niet
Van hogere komaf zijn,
Al was u
Waar dan ook
Geboren.

JONGELING:Maar lieve moeder,
Vertelt u mij
Waarom u hier
Gevangen gehouden
Wordt?

VORSTIN:Oh lief kind,
Een valse verrader
Heeft mij dat
Aangedaan.

Hij vertelde
Uw vader
Dat ik u had
Vermoord.

JONGELING:Oh wat een
Vreselijk verhaal!

En de man die dat
Aan mijn vader vertelde,
Bracht mij ook
Groot verdriet.

Want hij is degene
Die mij
Te vondeling
Gelegd had.

Als ik eens wist
Wie dat gedaan had,
Dan zou hij dat
Niet overleven,
Dat beloof ik u.

Ach lieve moeder,
Ik wil nu niet langer
Wachten,
En ons verdriet
Zo snel mogelijk
Verkorten.

Het eerste dat ik
Nu zal doen
Is naar
De vorst gaan
En tegen hem zeggen
Dat hij
U moet vrijlaten
Uit dit gevang.

Mijn hart danst
Van vreugde
Nu ik mijn moeder
Voor het eerst
Heb kunnen zien,
En nu ik weet
Wie mijn vader is.

VORSTIN:Oh, ik ben zo
Verheugd dat ik
Mijn lieve kind
Heb gevonden,
En dat hij mij nu
Verlossen zal
Vult mijn
Hart ook met oneindig
Veel vreugde!

ROBBERT:Esmoreit is terug!

Als ik hem
Nou maar niet
Verkocht had
Aan de oosterling,
En als ik hem
Nou maar met
Mijn eigen handen
Had gedood,
Dan was dit
Niet gebeurd.

Ik had niet verwacht
Dat hij terug zou komen,
En nu ben ik bang
Dat daar ellende
Van zal komen,
Want dit zál uitkomen.

Nu wacht mij
De grootste schande.

Ik ga gezien worden
Als een misdadiger
En de koning zal mij
Ter dood veroordelen!

Oh, wat heb ik gedaan.

VORST VAN SICILIË:Ga snel,
Neef Robbert,
En haal mijn vrouw,
De vorstin,
Die ik nu
Voor altijd zal
Beminnen.

Ik heb haar
Ten onrechte
Gevangen gehouden,
Want ze was
Onschuldig!

Het doet mijn hart
Zo pijn
Dat ik haar
Zo wreed
Heb behandeld.

En haal haar dus
Met gezwinde spoed,
Zodat ze haar
Mooie zoon kan
Aanschouwen.

ROBBERT:Heer koning heer,
Dat wil ik maar
Al te graag doen.

U kunt op mij
Vertrouwen.

ROBBERT:Kom nu,
Edele vrouw,
En verlaat nu
Dit gevang
Waar u zo lang
In was opgesloten.

U mag straks uw zoon,
De jongeman Esmoreit,
Aanschouwen!

Mijn hart maakte
Een sprong van vreugde
Toen ik deze mooie held
Zag!

VORST VAN SICILIË:Oh edele vrouw,
Geeft mij uw hand,
En wilt mij
Mijn misdaad vergeven.

Ik zal nu
Voor de rest
Van mijn leven
Uw dienaar zijn.

De schuld
Rust bij mij,
Dat is wel duidelijk.

Ons kind Esmoreit
Is bij ons
Teruggekeerd
Als een mooie
Volwassen jongeling.

Vergeef het mij
Dat ik u beschuldigde
Van moord op
Uw eigen zoon.

VORSTIN:Oh edele heer
Ik wil u dat graag
Vergeven,
Want al mijn zorgen
En mijn angsten
Zijn verdwenen,
Alsook
Mijn boosheid
En mijn lijden.

Maar waar is
Mijn lieve kind
Esmoreit?

Haal hem voor de dag
En laat hem mij zien!

ROBBERT:Och edele vrouw,
Dat zal
Nu geschieden.

Waar bent u,
Esmoreit,
Mijn neef?

JONGELING:Ik ben hier!

Oh lieve vader,
Hoge vorst,
En ook mijn moeder
Die ik nooit
Eerder zag:
Ik ben
Al mijn
Droefheid kwijt,
Die ik
In mijn hart
Omsloot.

Toen ik hoorde
Dat ik een
Vondeling was,
Was ik
De droevigste man
Ter wereld.

Maar de waarheid
Is beter dan ik
Ooit had durven
Dromen!

VORST VAN SICILIË:Oh Esmoreit,
Vertelt u mij nu eens,
Waar hebt u
Al die tijd
Gewoond?

JONGELING:Bij de koning
Van Damascus,
Vader.

Hij is een
Edele oosterling,
Die mij in zijn
Boomgaard vond.

Zijn dochter
Sloot mij vol liefde
In haar armen.

Toen haar vader,
De koning van Damascus,
Mij vond,
Toen werd zij
Mijn moeder,
En ze nam mij
Onder haar hoede
Als was ik
Haar broer.

Daar ben ik
Haar eeuwig
Dankbaar voor.

Zij was het
Die me vertelde
Hoe haar vader
Mij vond,
En hoe ik
In deze doek
Gewikkeld was
Toen haar vader mij
Aan haar gaf.

VORSTIN:Dat is de doek
Die ik zelf
Heb gemaakt,
Esmoreit,
Mooie zoon.

Ik had uw
Vader's wapens
Erop geborduurd,
En ook de wapen
Van Hongarije,
Omdat dat toch
Ook uw afkomst is.

Dat kunt u
daar zien.

En daarom
Herkende ik het.

Zozeer
Hield ik
Van u,
Dat ik
Koste noch moeite
Bespaarde
Om dit voor u
Te maken.

U zult wel begrijpen,
Mijn Esmoreit,
Dat ik
Heel erg bedroefd was,
Toen ik u verloor.

Maar nu ik u weer
Kan zien,
Hoop ik oprecht
Dat degene die mij
Onderdompelde
In dit bittere leven
Dat ik zo lang
Heb moeten leiden,
Zal worden vergeven.

JONGELING:Oh lieve moeder,
Er is nog nooit
Een misdaad gepleegd
Dat niet
Naar buiten kwam
En werd bestraft.

ROBBERT:Esmoreit,
Mijn neef,
Als ik eens wist
Wie dit had gedaan!

Diegene zou
Het niet overleven.

Ik zou hem
Doden!

Als hij al niet
In de aarde
Gezonken was,
Dan zou ik zou hem
Zeker met mijn zwaard
Van het leven
Beroven.

Oh, als ik eens wist
Wie die schurk was
Die deze schandelijke daden
Had verricht!

Hij zou een zekere dood
Tegemoet gaan.

VORSTIN:Mijn hart
Is nu bevangen
Door onmeetbare
Vreugde!

Laten wij
Vanaf nu
Leven in blijdschap,
En laten wij
Alle droevige
Gebeurtenissen
Vergeten.

VORST VAN SICILIË:Kom, Esmoreit,
Mijn zoon,
Laten wij
Nu gaan
En laat ons
Vanaf nu
Een gelukkig leven
Leiden.

JONGELING:Maar hopelijk
Gaat het ook goed
Met de jonge
Edele vrouw
Van Damascus,
Damiët,
Degene die
Mij opgevoed heeft,
En waar ik
Van hou.

Ze is zo
Rechtschapen,
En zo puur,
Dat ik wel
Van haar móét houden,
Meer nog dan
Van alle andere
Vrouwen,
Want ze houdt ook
Heel erg van mij.

ROBBERT:Esmoreit
Mijn neef,
Dat heb je
Goed gezegd.

Laten wij alle
Droevige gebeurtenissen
Nu vergetenen
En met
Een blij gemoed
Gaan eten,
Want de tafel
Is gedekt.

DAMIËT:Ach,
Waar blijft nu
Mijn lieve
Esmoreit.

Hij komt
Maar niet
En hij
Komt maar
Niet.

Óf hij is
In de problemen,
Óf hij is
Een vreselijke dood
Gestorven,
Óf hij heeft
Zo veel plezier
Dat hij mij
Allang weer
Vergeten is.

Ik wil
Koste wat kost
Weten hoe
Het met hem gaat,
Ook al
Moet ik daarvoor
Stad en land
Afreizen.

Meester Platus,
Waar bent u?

MEESTER PLATUS:Goede, edele,
Trouwe vrouw,
Ik sta volledig
Ter uwer
beschikking.

DAMIËT:Meester,
Ik wil
De wereld
Over reizen
Om Esmoreit
Overal
Te gaan zoeken,
Ook al
Zouden
De mensen
Daar schande
Over spreken,
En al
Zou ik daar
Heel erg
Voor moeten afzien,
En heel erg veel
Honger en dorst
Moeten lijden
En tegenspoed
Moeten doorstaan.

Ik moet wel,
Ik heb geen keus,
Mijn verliefdheid
Dwingt me ertoe.

Beste meester,
Nu vraag ik u
Om met mij
Mee te gaan,
Zodat u mij
Onderweg
Goede raad
Kunt geven
Zodat ik hem
Kan vinden,
En ik smeek u om
Mijn verzoek
Niet af
Te wijzen.

MEESTER PLATUS:Edele vrouw,
Weest u gerust.

Aangezien u
Deze adellijke jongeling
Heel erg graag
Wil vinden,
Ga ik
Samen met u
Mee op zoektocht.

DAMIËT:Meester Platus,
Laten wij
Dan gaan reizen
Vermomd als pilgrims.

DAMIËT:Zou er hier
Iemand zijn die ons,
Twee pilgrims,
Die verdwaald zijn,
En door rovers
Zijn beroofd,
Iets zouden
Willen geven?

JONGELING:Hoor ik daar
De stem van
Damiët?

Het lijkt zó
Sprekend op die
Van Damiët,
Mijn mooie vriendin,
De schoonheid uit Damascus,
De enige vrouw voor mij,
De liefde van mijn leven.

Zegt u
Nog eens iets,
Ik hoor uw stem
Zo graag.

U lijkt
Zo sprekend
Op haar.

DAMIËT:Als we nu
In Damascus waren,
Esmoreit,
Mijn mooie man,
Dan zou ik
Die vrouw zijn,
Maar nu
Sta ik hier
Voor u
Als een
Pilgrim.

JONGELING:Oh Damiët,
Vrouw van mij,
Bent u het echt,
Edele vrouw?

Mijn hart
En mijn ziel
Zijn vol
Van vreugde,
Want er is niemand
Die ik liever
Zou willen zien.

Maar vertelt
U mij nu,
Hoe u hier bent
Gekomen?

DAMIËT:Oh Esmoreit,
Mooie held,
Ik wilde u
Zo graag zien,
Dat ik er
Alles voor
Over had.

En dus
Vermomde ik mij
Als een pilgrim,
En nam ik
Platus met mij mee
Om mij
Te beschermen.

Daarna doolde ik
Door het landschap,
Op zoek
Naar jou.

JONGELING:Waar bent u,
mijn lieve vader?

Komt u hier,
U móét
Deze vrouw
Ontmoeten,
De vrouw
Waar ik van houd,
De vrouw
Die zo trouw
Zo veel
Voor mij
Gedaan heeft.

VORST VAN SICILIË:In dat geval
Ontvang ik haar
Met open armen!

Wees welkom,
Damiët,
Mooie vrouw.

U zult
In Sicilië
Worden gekroond.

Ik zal u
Mijn zoon geven
En hem
Mijn kroon,
Want ik heb
Zo'n oud lijf,
Dat ik hem
Niet meer dragen kan.

En u zult
Zijn vrouw worden.

ROBBERT:Heer koning,
Oom,
Esmoreit
Is die positie
Zeker waardig.

Hij zal een
In wijde omstreken
Vermaarde ridder
Worden,
Één die
Zal weten hoe
Men het zwaard
Hanteert.

Het is een
Verstandig besluit
Om de kroon aan
Hém over
Te dragen.

Damiët,
Volgt u mij.

U wordt
Een jonge vorstin.

MEESTER PLATUS:Help,
ik denk dat ik
Gek word.

MEESTER PLATUS:Oh Esmoreit,
Edele, vrije ridder,
Díé man
Veroorzaakte ál
Uw verdriet!

Geloof hem niet,
Want hij haat u!

Ik ben degene
Die u van hem kocht,
Voor duizend pond
Aan goud.

JONGELING:Meester,
Legt u mij
Dat nu eens uit.

MEESTER PLATUS:Oh Esmoreit,
Het gebeurde
Als volgt:

Achttien jaar geleden
Kwam ik daar
Aangereden,
Op deze zelfde plek,
En daar kwam ik
Hem tegen,
Met u
In zijn armen.

En hoort u eens,
Wat die schurk
Toen zei:

Volgens hem
Zou u hem
Zijn rijkdom
En de kroon
Afhandig
Hebben gemaakt.

Hij was
Woedend op u,
En hij zou u
Zeker
Vermoord hebben.

U moet beslist
Met hem
Verwant zijn,
Dat zag wel
Aan zijn gelaat.

JONGELING:Meester,
Vertel verder!

Wie heeft mijn moeder
Dat grote leed,
En mij
Die schande,
Aangedaan.

Ik ben ziedend.

Ik wil
Alles weten!

MEESTER PLATUS:Oh Esmoreit,
Diezelfde man
Heeft dat gedaan.

Hij wilde u
Van het leven
Beroven.

Daar schepte
Hij over op,
De schurk.

Ik hoorde het
En sprak hem aan,
En ik zei
Tegen hem
Dat het een
Slechte daad
Zou zijn
Om een jonge prins
Te doden.

Om dat te voorkomen
Kocht ik
U van hem
Voor duizend pond
Aan rood goud.

JONGELING:Die daad moet
gewroken worden!

JONGELING:Nu moet ik
Uw beschuldiging
Naar buiten brengen.

JONGELING:Waar bent u,
Vader,
En waar is
Robbert,
De moordenaar?

ROBBERT:Op mijn erewoord,
Dat is niet waar!

Esmoreit,
Mijn neef,
Ik was u altijd
Trouw en loyaal,
En ik was nóóit
Een moordenaar
Of een verrader.

JONGELING:Zwijg,
Ellendige hoerenzoon,
Want wat u deed
Was zelfs nog
Veel erger.

Hoe kwam u
Ooit op het idee
Om uw eigen bloed
Te verkopen!

En om dan
Mijn vader
Wijs te maken
Dat mijn moeder
Het had gedaan!

ROBBERT:Als er ook maar
Iemand is
In dit land
Die mij dáárvan
Durft te beschuldigen,
Dan daag ik
Hem uit
Voor een duel!

MEESTER PLATUS:Zwijgt, gewelddadige
schurk!

U zou hem
Hebben doodgestoken
Als ik u
Niet had aangesproken.

Want ik kwam
Gelukkig nét
Op tijd
Aangereden.

Ik was nooit zó
Tevreden,
Als toen ik
Hem van u
Kocht voor geld.

Ik gaf u
Al mijn geld,
Ongeteld,
In een kistje
Gemaakt van ivoor.

Die zal men nu
In uw kast vinden,
Daar durf ik
Mijn leven om
Te verwedden.

JONGELING:Oh Robbert,
gemene schurk!

Het is met recht
dat ik u haten mag.

U zult vandaag sterven,
en niemand
in de wereld
zal u
kunnen helpen.